Ἡ βυζαντινὴ ἐποχή
Ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ παιδεία ἀπετέλεσε γιὰ τοὺς χριστιανοὺς ἕνα μέσον μὲ κύριο σκοπὸ τὴν κατανόηση τῆς ὕπαρξης τοῦ Χριστοῦ.
Κατὰ τοὺς πρώτους βυζαντινοὺς χρόνους ὁ χριστιανισμὸς υἱοθέτησε τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ παιδεία, ἐπειδὴ τὴ θεωροῦσε ὡς ἕνα ἀσφαλὲς μέσον ἀντιμετώπισης σὲ πνευματικὸ ἐπίπεδο τῶν ἀντιπάλων του. Ἀπὸ τοὺς φιλόσοφους οἱ Βυζαντινοὶ προτιμοῦσαν τὸν Πλάτωνα, καθὼς θεωροῦσαν ὅτι ἡ φιλοσοφία του ἀπομάκρυνε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν ὑλικὸ κόσμο τῶν αἰσθήσεων.
Οἱ Ἕλληνες μαθηματικοὶ καὶ οἱ ἄλλοι ἐπιστήμονες τῶν πρώιμων βυζαντινῶν χρόνων ζοῦσαν κυρίως στὴν Ἀλεξάνδρεια. Ἡ ἀλεξανδρινὴ ἐπιστήμη ἦταν ἀπ’ ὅλους σεβαστὴ ἐπειδὴ προσέγγιζε μὲ θεωρητικὴ αὐστηρότητα κάθε καινούργια ἀνακάλυψη, διεσφάλιζε τὶς διαδικασίες τῆς παρατήρησης καὶ τῆς ἀπόδειξης κατὰ τὴν ἔρευνα, καὶ στηριζόταν στὴ γνώση τὴν προσφερόμενη ἀπὸ κλασικὰ κείμενα.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή