Ποδηλατώ στο δρόμο μου ως πολυώνυμο,
σε καρφωτή ανηφόρα, εδώ και ώρα,
χιλιόμετρα να βρω μπροστά μου ένα πρόσημο
για να ’ρθει πλέον η μεγάλη κατηφόρα.
Είναι μανίκι μου χοντρό η διακρίνουσα
μα έχω πόδια ατσάλια, στα πετάλια,
άλλοι θα θέλανε βοήθεια επείγουσα,
όμως τα λάστιχα δε σκύβουν τα κεφάλια!
Α!! Τώρα μάλιστα, τη κάναμε από κούπες!
Πόσο πια εγώ θ’ αντέξω, πριν τα παίξω,
με βλέπω σύντομα να παίρνω κολοτούμπες
μα ξέρω τη περίπτωση πώς να τη φέρω έξω!
Σ' ένα ρυθμό μου “σταθερό” θα βρω συνέχεια,
ένα κομμάτι ξεδιπλώνω και το στρώνω,
σε μια παρένθεση κρατώ πολλή ενέργεια
και τη δουλεύω συνεχώς μέσα στο χρόνο.
Κρατώ τη πρώτη δυνατά και επιμένω
μη φάω καμιά σούπα, σε μια τρούπα,
σπάω στα τέσσερα μα αδύναμο δε μένω
και ας πηγαίνω μες στις πέτρες ντάπα ντούπα!
Πρώτη και δεύτερη στροφή τις παίρνω θετικά,
η τρίτη εκεί που στέκει, τη σιγουριά δεν έχει,
παίρνω τη τέταρτη φρενάροντας σωστά
και το ποδήλατο σαν Lamborghini τρέχει!
με
Τρέχω με φόρα καρφωτός σ’ ένα τιμόνι,
με ασυγκράτητη ορμή θα κόψω τη γραμμή,
αυτή η χαρά σαν αίσθημα με καθηλώνει
μα δεν ακούω ένα χειροκροτητή!
Βρήκα εκεί το Galois που έκανε δηλώσεις
και μου ’πε πως τρέχουν εδώ μονάχα εξισώσεις!
Ξέχασα να μηδενιστώ και έπεσα στη λούμπα,
οφείλω να παραδεχτώ πως ήταν mea culpa.
mathslover (Νίκος Π.)
Πηγή: mathcom
Εξαιρετικό το ποίημα που διαλέξατε !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ πολύ για τη δημοσίευση που κάνατε στο ποίημά μου, να είσαστε καλά!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή