Στις μικρές ηλικίες η λογοτεχνία -και ειδικότερα το παραμύθι- αποτελούν το κύριο μέσο για την ανάπτυξη δεξιοτήτων ακρόασης, προφορικού λόγου, ανάγνωσης και δημιουργικής έκφρασης. Ένα παραμύθι αφηγείται μια ιστορία με λόγια και εικόνες, αλλά ταυτόχρονα εμπλέκει και προκαλεί τους συμμετέχοντες σε μονοπάτια εναλλακτικών και –ίσως- ανατρεπτικών αφηγήσεων. Όπως αναφέρει ο Βakhtin το λογοτεχνικό κείμενο δεν είναι στατικό, αλλά πολυφωνικό, ημιτελές και επιτελείται διαλογικά στον κοινωνικό χωρο-χρόνο. Αυτή η οπτική για το κείμενο μας ωθεί να προσεγγίσουμε την αφήγηση ως πολυφωνική διαδικασία ανάγνωσης και ανα-κατασκευής του λογοτεχνικού έργου η οποία παραμένει ανοικτή και ενδεχομενική.
Μια τέτοια προσέγγιση μας επιτρέπει να ‘φανταστούμε’ την ‘σχεδίαση’ της αφηγηματικής χρήσης της λογοτεχνίας ως μέσο για την συλλογική ή/και αλληλεπιδραστική αφήγηση του λογοτεχνικού κειμένου ως επικοινωνιακό πλαίσιο ακόμη και μαθηματικών ιδεών. Στην παρούσα εργασία θα εστιάσουμε -με το παράδειγμα της Πελώριας Κολοκύθας των Αλεξέι Τολστόι και Νίαμ Σάρκυ- στη δυναμική της πολυφωνικής επαν-αφήγησης του λογοτεχνικού κειμένου ως μέσου για την ανάδυση δεξιοτήτων αριθμητικού γραμματισμού και θα συζητήσουμε τα όρια αυτής της διαδικασίας.
Κάντε κλικ εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου