Ο δυνατός Ανταίος, ο γίγαντας γιος του Ποσειδώνα, του Θεού της Θάλασσας και της Θεάς Γης είχε µία ακαταµάχητη δύναµη όσο βρισκόταν σε επαφή µε τη µητέρα του Γη. Οι ξένοι που πήγαιναν στη χώρα του αναγκάζονταν να παλέψουν µαζί του µέχρι θανάτου.
Έτσι, µία µέρα, έτυχε να βρεθούν αντιµέτωποι ο Ηρακλής και οι Ανταίος. Ο Ηρακλής όµως, που γνώριζε από πού αντλούσε ο Ανταίας τη φοβερή του δύναµη, τον σήκωσε ψηλά τον κράτησε πάνω από τη γη και τον τσάκισε ψηλά στον αέρα.
Αυτή είναι µία παραβολή για τους µαθηµατικούς. Γιατί, όπως ακριβώς ο Ανταίος γεννήθηκε και γαλουχήθηκε από τη µητέρα του Γη, έτσι και τα σηµαντικά πεδία των µαθηµατικών, αυτά που παραµένουν ζωντανά διαµέσου των αιώνων, έχουν γεννηθεί και γαλουχηθεί από τον πραγµατικό κόσµο. Όπως στην περίπτωση του Ανταίου, έτσι και τα µαθηµατικά θα παραµένουν ισχυρά, όσο διατηρούν την επαφή τους µε τον πραγµατικό κόσµο. Μόλις όµως σηκωθούν πολύ ψηλά, πάνω από το
στέρεο έδαφος της γέννησής τους, στον περιβάλλοντα αέρα της καθαρής αφαίρεσης, τότε διατρέχουν
τον κίνδυνο να αποδυναµωθούν. Πρέπει απαραίτητα να επιστρέφουν, τουλάχιστον κατά καιρούς, στον
πραγµατικό κόσµο για να ανανεώνουν τη δύναµή τους.
Μία τέτοια αναζωογόνηση των µαθηµατικών σηµειώθηκε το 17ο αιώνα, µε τις ανακαλύψεις που έκαναν δύο διαπρεπείς µαθηµατικοί επιστήµονες, ο Γαλιλαίος (Galileo Galilei, 1564-1642) και ο Κέπλερ (Johann Kepler, 1554-1630). Ο Γαλιλαίος, µε µία σειρά πειράµατα που άρχισε πριν συµπληρώσει το εικοστό πέµπτο έτος της ηλικίας του, ανακάλυψε ορισµένες βασικές αλήθειες σχετικά µε την κίνηση των σωµάτων στο πεδίο της γήινης βαρύτητας, και ο Κέπλερ, στα 1619, είχε καταλήξει και στους τρεις περίφηµους νόµους του, για την κίνηση των πλανητών. Αυτές οι επιτυχίες αποδείχτηκε ότι επηρέασαν τόσο πολύ την παραπέρα ανάπτυξη των µαθηµατικών, ώστε πρέπει να θεωρηθούν ως δύο από τις µεγάλες στιγµές των µαθηµατικών. Οι ανακαλύψεις του Γαλιλαίου οδήγησαν στη δηµιουργία της σύγχρονης επιστήµης της δυναµικής και οι ανακαλύψεις του Κέπλερ στη δηµιουργία της σύγχρονης ουράνιας µηχανικής. Καθεµία απ’ αυτές τις µελέτες απαίτησε µε τη σειρά της, για την ανάπτυξή της, να δηµιουργηθεί ένα νέο µαθηµατικό εργαλείο, ο διαφορικός και ο ολοκληρωτικός λογισµός, που να µπορεί να χειρίζεται τη µεταβολή, τη ροή και την κίνηση.
Ένας νέος τύπος, µαθηµατικών άρχισε πια να υπάρχει. Συγκρίνοντας τα παλιότερα µε τα νεότερα µαθηµατικά, τα παλιότερα παρουσιάζονται παθητικά και στατικά ενώ τα νεότερα και δυναµικά, σε τέτοιο βαθµό, που τα παλιότερα µαθηµατικά να συγκρίνονται µε το στάδιο της ακίνητης εικόνας στην εξέλιξη της φωτογραφίας, ενώ τα νεότερα µε το στάδιο της κινούµενης εικόνας του κινηµατογράφου. Ακόµα, τα παλιότερα µε τα νεότερα µαθηµατικά έχουν µεταξύ τους τη σχέση πουέχει η ανατοµία µε τη φυσιολογία: η πρώτη µελετά το νεκρό σώµα ενώ η δεύτερη το ζωντανό. Τέλος, τα παλιότερα µαθηµατικά ασχολούνται µε το σταθερό και το πεπερασµένο, ενώ τα νεότερα αγκαλιάζουν τη µεταβολή και το άπειρο.
Οι νόµοι του Κέπλερ για την πλανητική κίνηση είναι ορόσηµο στην ιστορία της αστρονοµίας και των µαθηµατικών, γιατί ο Νεύτωνας, στην προσπάθειά του να τους επιβεβαιώνει, οδηγήθηκε στην ανάπτυξη της σύγχρονης ουράνιας µηχανικής. Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι 1800 χρόνια από τότε που οι
Έλληνες ανέπτυξαν τις ιδιότητες των κωνικών τοµών, εµφανιζόταν µία τόσο διαφωτιστική πρακτική εφαρµογή τους. Κανένας δεν µπορεί να ξέρει πότε κάποιο µέρος των καθαρών µαθηµατικών θα δεχτεί
µία απρόσµενη εφαρµογή.
Από το βιβλίο του HOWARD EVES: Μεγάλες στιγµές των Μαθηµατικών, Εκδόσεις ΤΡΟΧΑΛΙΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου