«Λίγο αφ’ ότου άρχισα να πηγαίνω στου καθηγητή ως οικιακή βοηθός, μου έγινε σαφές ότι είχε τη συνή-θεια, όταν βρισκόταν σε σύγχυση και δεν ήξερε τι να πει, να κατα-φεύγει αντί για λέξεις σε αριθμούς. Ηταν ο τρόπος που είχε εφεύρει για να επικοινωνεί με τους άλλους. Οι αριθμοί ήταν το δεξί χέρι που έτεινε στον συνομιλητή του αντί χειραψίας και συγχρόνως ο προστατευτικός του μανδύας. Ενας μανδύας τόσο χοντρός και βαρύς, που όσο κι αν τον πίεζες, δεν μπορούσες να ιχνη-λατήσεις τη γραμμή του σώματος, ένας μανδύας που κανείς δεν μπο-ρούσε να τον βγάλει από πάνω του. Οσο τον φορούσε, η ύπαρξή του ήταν ασφαλής».Αλλόκοτο
Μοναδική στο να αντλεί ποίηση από την καθημερινότητα, μα-γεία από την αιώνια επανάληψη, και να αναδεικνύει το θαυμα-στό και το αλλό-κοτο ακόμα και στο ελάχιστο, η Γιαπωνέζα Γιόκο Ογκάουα ανακα-λύπτει με άλλα μάτια, και λέξεις, και διά-θεση τη θεϊκή και ποιητική προέλευση των Μαθηματικών στο μυθιστόρημά της, «Ο αγαπημένος μαθηματικός τύπος του καθη-γητή». Ακουμπώντας σε επεισόδια ζωής που επιτρέπουν στον καθένα να τα θεωρήσει ως απολύτως εφικτά. Εκείνος, ένας λαμπρός 60χρονος καθηγητής Μαθηματικών, που έπειτα από ένα ατύχημα διαθέτει πια μια βραχεία μνήμη μόλις ογδόντα λεπτών. Εκείνη, μια ευαίσθητη, ευφυής οικιακή βοηθός με τον δεκάχρονο γιο της. Συναντιούνται «τυχαία» -όσο τυχαίο παραμένει το τυχαίο στις ιστορίες της Ογκάουα- στο παράσπιτο μιας έπαυλης.
Διαβάστε όλο το ΑΡΘΡΟ
