Το 1949, ο μαθηματικός Kurt Gödel, προς τιμή των 70ών γενεθλίων του Albert Einstein, παρουσίασε ένα πρωτοποριακό άρθρο. Χρησιμοποιώντας τις εξισώσεις πεδίου της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας, ο Gödel ανακάλυψε λύσεις που οδηγούσαν σε θεωρητικά σύμπαντα όπου η αντικειμενική παρέλευση του χρόνου ήταν αμφίβολη.
Στα "σύμπαντα Gödel" ή "περιστρεφόμενα σύμπαντα", η καμπυλότητα του χωροχρόνου ήταν τέτοια που επέτρεπε την ύπαρξη χρονοειδών διαδρομών, καθιστώντας θεωρητικά δυνατά τα ταξίδια στο χρόνο.
Ο Gödel έδειξε ότι σε αυτά τα σύμπαντα, η διάκριση μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος εξαφανιζόταν, προκαλώντας ερωτήματα για τη φύση του χρόνου και την πραγματικότητα του "παρελθόντος". Αν και αυτές οι λύσεις είναι μαθηματικά δυνατές, η επικρατούσα κοσμολογική θεωρία περιγράφει ένα σύμπαν που αναπτύσσεται από τον Big Bang με σαφή χρονική ροή, διαφορετική από τις εικονικές καταστάσεις του Gödel.
Η εργασία του Gödel, πέρα από τις μαθηματικές της καινοτομίες, ανέδειξε φιλοσοφικά ζητήματα για την ουσία του χρόνου και την εφικτότητα των ταξιδιών στο χρόνο, ενισχύοντας τον διάλογο ανάμεσα στη φυσική, τη μαθηματική λογική και τη φιλοσοφία.
